Zeekind

Vroeger, als kind dacht ik met overtuiging: mensen die aan zee wonen zijn de gelukkigste mensen op aarde. Zij zijn bevoorrecht omdat zij elke dag de magie van die eindeloze wateroppervlakte mogen voelen.
Ik woonde aan het andere deel van het land, in het [wijze?] oosten, waar het overigens ook goed vertoeven was. De mooie oudste stad van ons land met zijn bossen, heuvels en dalen aan de prachtige rivier De Waal. Maar als kind al kon ik nooit goed kiezen als mijn vriendinnen vroegen waar we die dag zouden spelen: in het bos of aan het water.

Nu verblijven mijn lief en ik tijdelijk in het huis van mijn dochter, die samen met haar man en kinderen vlak aan zee wonen! Mijn kind woont aan zee..

Gisteren hebben we een lange middag en een stukje avond doorgebracht aan het strand bij Groote Keeten, vlak bij Callantsoog. Op weg er naar toe verschenen namen van andere stranden en duinen – schijnbaar geinspireerd door een boek van Tolkien – op mijn gezichtsveld: Falga, Kiefteglop, Donkere Duinen en de Grafelijkheidsduinen..
Het weer was goed, vooral voor datgene wat mijn lief wilde doen: zijn mooiste vliegers uitproberen. Geen zon, hoewel dat wel was beloofd door de weergoden van tv en krant en er stond een straffe wind. Een echte uitdaging voor de vliegerliefhebber.

Ikzelf heb bijna de hele middag doorgebracht in het windtentje omdat ik mij niet lekker voelde, na het eten van een broodje gezond..

Mijn lief leefde zich helemaal uit en af en toe bracht ik mijn lichaam rechtop om te kijken naar het prachtige schouwspel van een man in spijkerbroek met blote voeten, verwarde donkere haren, achteroverhellend, om zijn polsen het gespannen touw, de twee felblauwe ogen, die de lijn volgen van het touw omhoog via de grijze hemel, naar de kleurige, grommende en duikende vlieger.

Dan duik ik weer terug in de zelfgekozen luwte en luister naar het geluid van de zee.

Ik ben een kind van de zee, geloof ik, droom ik…