Al jaren is mijn zoon Frank lid van de vereniging Vrienden van de Voetveren. Deze vereniging wil de voet-/fietsveren in Nederland in de vaart houden en er voor zorgen dat de pontjes terugkomen waar ze verdwenen zijn.
Elk jaar houdt de vereniging een ledenvergadering die druk wordt bezocht door enthousiaste leden, behalve zoon Frank. Wel enthousiast lid maar nog nooit in de gelegenheid geweest een vergadering te bezoeken. Maar dit jaar was het een uitgelezen dag om met de traditie van niet gaan eens te breken. Frank maakte ons, dichters, er op attent dat er een ‘pontjes poëzie’ wedstrijd uitgeschreven was door de vereniging, met als doel extra promotie voor de Vrienden van de Voetveren. Het gedicht moest, uiteraard, over een veerpont gaan. Er waren prijzen aan verbonden, én de winnende gedichten zouden, samen met de mooiste ingezonden gedichten, worden opgenomen in de ‘Pontjespoëzie II’ bundel. Wij hebben ons niet onbetuigd gelaten en zijn aan de slag gegaan. Maar niet meteen. Ik had een eerste aanzet voor het gedicht weliswaar snel gemaakt, omdat ik met het besluit om mee te doen meteen het beeld kreeg van het, in mijn ogen mooiste veerpontje van Nederland:
Het veerpontje Olst-Welsum.
De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik samen met mijn gezin, jarenlang in Olst heb gewoond. Vaak hebben we de oversteek en vice versa met de kinderen gemaakt. Het water van de IJssel is een gedicht op zich. Dan weer snelstromend donker, dan weer helder licht, spiegelglad als een meer. De omgeving is indrukwekkend mooi, met schitterende uiterwaarden. Dus dat gegeven bepaalde voor mij de keuze om juist aan dit, voor mij, geliefde pontje een gedicht te wijden.
De uiterlijke inzenddatum was 1 augustus 2010. Op 31 juli heb ik mijn gedicht, dat een paar maanden onvoltooid op de plank had gelegen, ingezonden. Gauke heeft zijn gedicht zelfs op de laatste dag van inzending gemaakt, en ingezonden. Een paar maanden later kreeg Gauke bericht dat hij de derde prijs had gewonnen. (Het verhaal hierover vertelt Gauke zelf op zijn Dwarsbongel weblog.) Ik hoorde niets, dus ging ik er vanuit dat ik niet in de prijzen was gevallen, en mijn gedicht ook niet gepubliceerd zou worden in de bundel. Jammer, maar helaas.
De prijs zou worden uitgereikt op de jaarlijkse ledenvergadering die dit jaar gehouden zou worden in Schoonhoven. En wel op zaterdag 16 april; Gauke’s verjaardag. We kregen een uitnodiging om deze vergadering, inclusief de lunch, bij te wonen. Frank greep deze gelegenheid aan om ook te gaan. En stelde toen voor om er een feestelijke dag van te maken. Per slot van rekening was het dubbel feest: Gauke had een prijs gewonnen én hij was jarig.
De avond van de 15e reden we alvast naar Tiel, waar zoon woont met José en de kinderen, Mark en Lieke. Dat was handig, want Tiel ligt al een stuk in de richting van Schoonhoven, waar we ’s ochtends vanaf half tien werden verwacht. We hadden afgesproken dat wij, oma en opa, om kwart voor acht aan de ontbijttafel zouden verschijnen. Daar wachtte ons, maar vooral opa, een grote verrassing: de kamer was versierd, en ook de stoel van de jarige opa. Ook kreeg opa een feestmuts opgezet, in de vorm van een taart met kaarsjes. De tafel was feestelijk gedekt, met oa heerlijk paasbrood en ander overheerlijks. En natuurlijk zongen wij allemaal, de kinderen het hardst, dat opa heeeeel lang moest blijven leven! Cadeautjes waren er ook. Een lunchpas en een lieve kaart van Mark waarop hij zijn eigen tekst had geschreven: opa heeft een gedicht gemaakt en hij heeft een prijs gewonen gefeliciteerd. met je verjaardag
Om kwart voor negen vertrokken we in onze auto met Frank aan het stuur. José en de kinderen zouden later komen omdat zo’n vergadering voor kleine kinderen niet zo aantrekkelijk is. Bovendien moest Mark voetballen, waarbij José schijnbaar moeiteloos voor een keer de plaats van Frank innam, die begeleider is van het team van Mark. Chapeau José! We kwamen ruim op tijd aan in Schoonhoven, via de pont over De Lek, waardoor we al helemaal in Pontjessfeer kwamen.
Op agendapunt 4 stond de uitreiking van de prijzen van de winnaars, waarbij het winnende gedicht zou worden voorgedragen door betreffende dichter, indien aanwezig natuurlijk. Gauke werd aangekondigd als derdeprijs winnaar, mét de mededeling dat hij vandaag jarig was. Zo liep Gauke onder luid applaus naar voren waar hij de prijs, de pontjespoëzie bundel, in ontvangst nam. Al eerder kreeg hij een geldbedrag van 50 euro op zijn rekening gestort. Het applaus klonk weer, en ook nadat hij zijn mooie gedicht had voorgedragen. De bundel ziet er prachtig uit.
Al bladerend keken we, Frank, Gauke en ik even bij de inhoudsopgave welke dichters er hun bijdrage gehonoreerd zagen in het boekje. En, hoera hoera, mijn gedicht stond er ook in! Met een bewerkte zwart/wit foto van het pontje in Olst. Omdat ik geen bericht had ontvangen over plaatsing, was dit natuurlijk een zeer aangename verrassing! Zeker ook omdat ik, aangespoord door Frank, meegedaan had aan de wedstrijd, en hij en zijn zus Babs, de kinderen, genoemd zijn in mijn gedicht. Een bijzondere gevoel van blijdschap ervoer ik dat moment…
Toen ik later ontdekte dat mijn gedicht per abuis niet volledig was afgedrukt, kreeg ik even een domper, maar de vreugde over de plaatsing bleef overheersen. Maar de kwintessens die in de laatste strofe staat, ontbrak. Het woord palindroom...
Even dacht ik dat ik de onvoltooide versie had ingezonden, maar dat bleek niet zo te zijn. Ik heb iemand van het bestuur op de tekst absentie gewezen, en de vriendelijk man reageerde onthutst. Dat had niet mogen gebeuren! Gelukkig had Gauke een afdruk van het hele gedicht meegenomen. Daar zijn kopieën van gemaakt. Er waren al veel mensen die in de pauze de bundel, inclusief de missing text, hadden gekocht. Na de pauze werd hier aandacht aan besteed, en iedereen kon een kopie- als voorlopig inlegvel- krijgen van het hele gedicht. Zo kreeg ik wel meer aandacht dan anders het geval was geweest. Ik leek wel een prijswinnaar. Want ik werd gevraagd om het gedicht ook nog voor te dragen!
Dit is het originele gedicht.
In de volgende druk komt er een aangepast inlegvel, of zal de ‘foute’ bladzijde worden aangepast. Ik hoop natuurlijk op de aanpassing! Het vriendelijke wijze bestuurslid maakte nog een opmerking dat zelfs een half gedicht van mij al goed genoeg bevonden was voor plaatsing..
José, Mark en Lieke arriveerden, mooi aangekleed voor het ‘feest van opa’.
We hebben eerst een wandeling gemaakt langs de rivier de Lek waar we bij een heel gezellig terras even zijn neergestreken om wat te drinken. Opa wilde trakteren op koffie, limonade en taartjes, maar de lunch zat de taartjes nog in de weg, dus bleef het bij koffie, ice tea, bitter lemon en fristi, en een grandioos uitzicht op de Lek met veerpont.We wandelden verder door het mooie sfeervolle Schoonhoven. De kleinkinderen dartelden om ons heen. Zij maakten met hun wijze van wandelen veel meer stappen dan wij, de groten. Kinderen bekijken de wereld met een andere, misschien wel interessantere, blik. Zij zien details die ons werkelijk niet opvallen, zoals een insect op een verweerde muur, of uitgebloeide paardenbloemen die alleen nog een zuchtje wind nodig hebben om hun zaad te verstrooien, waarbij de kinderen graag behulpzaam wilden zijn. Ook ontdekte Lieke een heel groot ooievaarsnest, mét broedende ooievaar, op het dak van één van die mooie oude panden van Oudewater. Fijn dat ik deze dag weer even via hun ogen mocht kijken naar al het moois wat er is.
Op de markt in Schoonhoven stond een viskraam. Frank wilde een visje eten, maar besefte wel dat het taartjes eten dan helemaal niet meer plaats zou vinden. Want, vol is vol, zeker in een mensenmaag. Dus werd het visjes eten. Ook heel gezellig. En het maakte ook eigenlijk niet uit wat we deden, of wat we aten, het feestgevoel bleef onveranderd aanwezig bij ons dierbare gezelschap.
Daarna gingen we veerpontjes tour doen met de auto. Dat was een heerlijke tocht, en bij tijd en wijle ook heel spannend! Voor een volledig en gespecialiseerder verslag van onze veerpontjestocht van die dag verwijs ik graag naar Gauke’s weblog Dwarsbongel: Schipper mag ik overvaren.
De prachtige dag werd besloten met een dolgezellig diner bij restaurant Lumiere in Oudewater, aangeboden door de kinderen. Nog een cadeau! Een echte aanrader als je ooit in die buurt komt en hongerig bent! Eetcafe Lumiere. Subliem lekker eten in een prettige ongedwongen sfeer. De gastvrouw hoorde dat opa jarig was en kwam op een gegeven moment al zingend lang zal hij leven met een vuurwerk fontein, die ze voor Gauke neerzette. Wij zongen ook mee, de kinderen weer het hardst, met glunderkopjes. Aan de tafel achter ons zat een gezelschap van ongeveer 15 mensen, die spontaan mee gingen zingen. Opa Gauke werd die dag wel erg verwend met cadeau’s, applaus en gezang…
Bij de parkeerplaats namen we afscheid. Het begon al een beetje te schemeren. We kregen nog honderd kusjes van de kleinkinderen, die wel erg moe waren geworden. Wij gingen richting Emmen, en de kinderen en kleinkindjes richting Tiel. Maar het eerste stuk tot aan de snelweg reden we nog achter elkaar aan via een mooie dijkweg met bijna in bloei staande bomen, langs karakteristieke en sfeervolle oude huisjes. Later op snelweg scheidden zich letterlijk onze wegen; maar nog even reden we bijna parallel aan elkaar, de ramen gingen open en konden we uitgebreid zwaaien en roepen, doeiiii opa en oma!!!, doei Mark en Lieke, Frank en José!!! doeiiii…
Toen zwaaide de ene auto met de nog steeds zichtbare zwaaiende armen en armpjes naar rechts en de andere ging rechtdoor. Daarna was alles van die mooie dag herinnering.
Bij thuiskomst lag er post op de mat. Met nog een cadeau voor Gauke van dochter Babs, én een bundel voor mij, met begeleidende brief:
marijkeszonzijde 