Blauw en wit en wit en blauw

Hollandse luchten 
Ik zie wolken; grijze en blinkend witte, en een blauwe lucht. Vroeger, als kind, tekende ik een witte lucht met blauwe wolken… 

Waarom eigenlijk? 

Diep gravend in het verleden, me de sfeer en het gevoel herinnerend van het tekenen op de achterkant van een stuk behang, of op een kladblokje met van dat poreuze papier, waar je beter niet met inkt op kon schrijven of tekenen, omdat er dan van die vlekjes konden ontstaan die geen onderdeel waren van de tekening of de letters van het woord wat je schreef, kwam het antwoord langzaam naar boven.

Ik ben een oerhollands kind, opgegroeid in de stad Nijmegen. En ook daar waren de luchten vaak oerhollands wit en blauw. Ook vaak loodgrijs, maar daarover een andere keer. Als ik naar boven keek, zag ik meer wit (de wolken) dan het blauw van de lucht. Echt Hollands dus.

Maar ik zag blauwe wolkachtige vormen.  En het wit van de wolken zag ik als de lucht waarin de blauwe wolken zweefden.

Een soort Rorschach effect eigenlijk, maar dan zonder die inktvlek..

Advertentie
Geplaatst in Fantasie | 5 reacties

2011

ImagesCAUEAJI7

elf

mooi wezen

dwaas ook wel

gewoon een aardige aardse

elf

 

©Marijke

©afb

Geplaatst in Gedicht | 1 reactie

Kerst en Nieuwjaarswens 2010-2011

Ekaart10-11_1675_400

Geplaatst in Uncategorized | Een reactie plaatsen

Echt

Geen kerstboom dit jaar, maar wel een lichtend voorbeeld van een alternatief. Met échte kaarsjes.

HPIM4905
HPIM4910
Mooi? Ik vind van wel….

Geplaatst in Licht | 2 reacties

Verscholen kind

Zij zegt ga over de grens
en speel het spel
van stapje overloop door de ruimte
van je geest
en zoek het kindzij zegt geen
woorden laat
je gelaat spreken

volg elkaar
in spiegelbeeld
al dansend

zij zegt spreek nu
je kindertaal
in klanken

onwennig noem
ik mijn naam struikelend
over gedachten

zij zegt ga vrijuit
en speel
zoals je speelde

en ik hoor
het lachen van
een verborgen kind

©Marijke van der Scheer
n.a.v. een Workshop bij Marije Baudoin

Geplaatst in Gedicht | 3 reacties

Harry Mulisch

Net naar ‘Boeken’ gekeken op de tv, gepresenteerd door Wim Brands in gesprek met Adriaan van Dis, schrijver, en  Marita Mathijsen, emeritus hoogleraar Moderne Nederlandse Letterkunde. Een prachtig gesprek over de herinneringen van deze twee mensen aan de weergaloze Harry Mulisch die gisteravond overleed op 83-jarige leeftijd.

Ook ik heb herinneringen aan hem. Natuurlijk vanwege de boeken die ik van hem heb gelezen. Elke dag kijk ik vanuit mijn positie aan mijn bureau uit op de boeken van hem die ik in mijn bezit heb. Zijn twee dikste boeken, De compositie van de wereld en De ontdekking van de hemel als boekensteunen, waartussen de wat dunnere exemplaren trots en veilig rechtop staan. En elke dag lees ik, min of meer terloops, één of meerdere titels;  Oude lucht, De Versierde Mens, Voer voor Psychologen, Hoogste Tijd..

Maar ik heb ook andere herinneringen aan hem, waar ik in 2006 al eens over heb geschreven. Ik verwijs dan ook graag naar dit log van vier jaar geleden, en beschouw dit schrijven vanaf nu als een persoonlijk IM voor Harry Mulisch, waarbij de laatste zin van dit bericht een diepere betekenis heeft gekregen door de dood van deze grote schrijver.

https://marijkeszonzijde.wordpress.com/2006/04/15/boeken-uit-mijn-boekenkast-iii/

Geplaatst in Persoonlijk | 2 reacties

Lieke’s antwoord

Het is in de vroege zomer van 2004. Ik ben, zoals bijna elke dag, buiten te vinden in onze heerlijke tuin. Terwijl de zon mijn huid verwarmt, en mijn handen de koele aarde strelen, behoedzaam om het levende groen heenwerkend, dode planten verwijder, de cyclus van het gaan en komen van alles in de natuur heel bewust op mij in laat werken, laat ik mijn gedachten in een vrije val gaan over veel wat er in mijn leven is gegaan en gekomen.

Het was als een helder inzicht.

Ik dacht aan mijn kinderen, en hun kinderen. Mijn kleinzoons. Het rijke gevoel over zoveel weelde. Ik dacht ook aan een meisje, een kleindochter die mijn leven geheel compleet zou kunnen maken. Ik zag haar beeld, haar contouren al voor me, hoewel de aardse conceptie van dit beeldige meisje nog niet had plaatsgevonden. Zou het heel misschien, meneer God, mogelijk kunnen zijn dat…? Dan zou ik nooit meer iets van Hem verlangen.

Een maand later belde mijn zoon me, op een prachtige zomerdag; José is zwanger, zei hij met zachte stem.

Op 9 maart 2005 werd ze geboren: Lieke Annemiek. Ik kon het bijna niet geloven. Ik had een kleindochter! Maar eigenlijk was ze er al heel lang voor mij, maar waar was ze echt, toen ze er nog niet ‘was’? Een filosofisch existentiële vraag waar ik me regelmatig in verdiep en dan hopeloos verdwaal in mogelijke antwoorden.

Daar is ze
daar ligt ze
ogen neus mondje
handjes met vingertjes
volkomen zoals het hoort
rugje buikje het is een meisje
beentjes met voetjes precies tien teentjes
zomaar is ze daar alsof er niets aan is vooraf gegaan
als door een toverfee getoverd

En nu zit ze naast me op de bank. Ze is vier jaar. We hebben samen boekjes gelezen, spelletjes gedaan, en een kleine conversatie komt op gang. Ze vertelt me hoe ze het op school vindt, en wie haar beste vriendinnetje is. Maar het liefst speelt ze met buurmeisje Willemijn. Ik voel me zo verbonden met haar, ze tovert beelden van mijn eigen kindertijd voor mijn geestesoog. En ineens voel ik dat ik haar gewoon kan zeggen hoezeer ik heb verlangd naar het meisje dat nu naast me zit.

En ik begin: Lieke, lang voordat jij geboren was, en zelfs nog lang voor dat jij bij mama in de buik zat…

Toen was ik nog bij God, zegt ze op overtuigend, onbevangen toon. Ja, natuurlijk, toen was ze nog bij God, waar anders? De vraag waar je was voor dat je bestond, is voor haar makkelijk te beantwoorden. Sterker nog, ze vraagt het zich niet eens af.

Gewoon bij God dus.

En ik ga verder, en vertel haar hoe ik in de tuin aan het werk was en dacht hoe heerlijk het zou zijn als mama en papa nog een kindje zouden krijgen en dat het kindje dan een meisje zou zijn…

Lieke kijkt me aan en knikt. Het lijkt alsof ik via haar ogen in haar ziel kan kijken, waar de waarheid over waar ze was voor mij zou worden geopenbaard. Ik houd mijn adem in, en wacht op wat ze gaat zeggen. Maar ze zegt niets en kijkt me alleen maar aan met die ogen.

Vind je dit niet heel bijzonder Lieke?

Een lichte euforie maakt zich van mij meester. Ze begrijpt me, weet ik ineens zeker. Ik kijk haar verwachtingsvol aan. Weer knikt ze me welwillend toe, glimlacht en knippert even vriendelijk met haar ogen en zegt: Ja, maar oma..

Ik kijk naar haar gezichtje dat me nog steeds liefdevol aankijkt, en denk; wat gaat ze zeggen, welke intelligente spirituele vraag gaat zij mij stellen, opdat ik nog meer in haar ziel kan kijken, nog meer inzicht krijg in waar ze was voor ze werd geboren, of zelfs nog voor haar fysieke conceptie had plaatsgevonden?

Oma… Mag ik dan nu naar Willemijn?

En toen landde ik weer op aarde…

En zag dat het goed was, heel goed.

Geplaatst in Kinderen | 3 reacties

Trots

Mark en Roy Makaay
Kleinzoon Mark met de grote voetballer Roy Makaay. Wat ben ik trots op hem, de kleinzoon dan. Hij is afgelopen zondag met zijn vader bij het BVO-toernooi van RKTVC geweest (B-junioren). Met een ploeg uit Mexico (Atlas) als winnaar. Ze versloegen AZ in de finale.

Na een wedstrijd met Feyenoord liepen ze Roy Makaay tegen het lijf, en Mark mocht toen met hem op de foto.

En waarom Mark trots mag zijn op deze foto, en natuurlijk last but not least Roy Makaay trots mag zijn op zijn prestaties, getuige onderstaand filmpje:

Geplaatst in Persoonlijk | 2 reacties

Gedachte voor de zondag en andere dagen van de week

Wonderen lijken alleen de wereld uit te zijn als je je ogen er voor sluit; als je dat onder ogen ziet, zie je ze.

©Marijke van der Scheer

Geplaatst in Persoonlijk | Een reactie plaatsen

Zomer 2010

Het licht en de hitte

stellen gerust


omdat mijn zijn in slakkengang mag gaan

en langzaam, heel langzaam


tijdloos wordt

Geplaatst in Gedicht | 2 reacties