Lieke en K3

Al maanden geleden lagen ze klaar: kaarten voor een concert van K3 voor 3-jarige kleindochter Lieke en mij. Al heel lang, langer dan maanden is ze helemaal idolaat van de drie Vlaamse meisjes. Ik weet dat er duizenden en duizenden kleine meisjes zich ook niet een leven zonder K3 kunnen voorstellen, maar je kleindochter zo enthousiast en bijna in extase zien raken bij het horen van nummers als Heya mamani heyo en In Afrika en in Amerika is absoluut een unieke belevenis. Het nummer Oma’s aan de top is voor mij natuurlijk favoriet.

Donderdag belde ze me: Oma, mag ik wel bij jou logeren alleen ik. Mama brengt mij en Mark ook en mogen wij dan wel bij jou lunchen? En dan gaan ze weer naar huis, want wij gaan zaterdag toch naar K3? Ja toch?

En dan begint voor mij het afwisselende spel van je verheugen op het grote gebeuren, het heerlijke gevoel je kleinkind even voor je alleen te hebben, je helemaal willen inzetten om het voor haar zo leuk mogelijk te maken, een totaalpakket te bieden van heerlijke gebeurtenissen, maar helaas gelardeerd met vage angstgevoelens of het allemaal wel goed zal gaan. Een kind van je kind geeft dubbele vreugde, maar ook dubbel verdriet als het niet goed gaat. Ik probeerde er luchtig, maar vooral rationeel mee om te gaan: er gaan honderden kinderen die dag op weg naar Zwolle, zouden die ouders en grootouders er ook zoveel angstgevoelens bij hebben?

De nacht voorafgaande aan ‘de dag’ werd ze wakker om half twee, een beetje huilend roepend om ‘mama’ en wilde bij ons verder slapen in het grote bed. Opa bood liefdevol zijn plaats aan en vertrok voor de rest van de nacht naar het logeerbed. Lieke kroop dicht tegen mij aan en sliep verder. En ik was klaarwakker. Maar het deerde me niet. Zo kon ik haar voor mijn gevoel maximaal beschermen tegen de spoken van de nacht.

Gauke zong net: Oma’s in paniek…

Ze sliep tot kwart over acht. Het leek alsof we tegelijkertijd wakker werden (ik had toch nog geslapen, merkte ik) Ze wilde iets hebben zei ze. Ze bedoelde een flesje warme melk, maar sprak het niet uit omdat ze zich eigenlijk te groot voelde. Toen ik fluisterde: zal ik een flesje voor je halen? knikte ze naar me met een glimlach.

Lieke wilde haar roze feestjurk aan, knipjes in haar haren, een roze legging en haar glitterschoenen. Ik deed mijn zwart linnen broek aan en een wit t-shirt met een glasketting. Dat vond Lieke mooi. Maar de broek kon ze niet waarderen. Ik moest een rok aan van haar, want dat hoorde zo als je ging dansen. En ze zei ook nog, als een bezorgde moeder: die broek is veel te lang, straks val je er nog over! Ik heb de broek gewoon aangehouden. Vond ik toch praktischer dan een rok.

Na de calamiteitentas te hebben ingepakt met lekkers, drinken, verschoninkjes, herriestoppers  en de toegangskaarten! vertrokken we met Opa achter het stuur, (heel fijn en geruststellend voor mij!) en Lieke en ik achterin.

Gauke reed rustig en trefzeker, het leek alsof door zijn rijstijl met elke kilometer mijn ongerustheid afnam..

Bij de IJsselhallen aangekomen zag het roze van de vele meisjes, die als ware het afgesproken bijna allemaal in het roze gekleed gingen. Lieke viel dus niet uit de toon. Gauke had de auto op een beschaduwde plaats neergezet en zou gedurende onze afwezigheid de tijd doorbrengen met lezen en schrijven op de laptop.

We mochten nog niet naar binnen, en Lieke moest plassen. Dan maar plassen in de bosjes bij de parkeerplaats. Toen we de grote hal binnenliepen belde papa die zijn dochter veel plezier wilde wensen. Ze luisterde welwillend met de mobiel aan haar oor naar de vragen van papa, onderwijl om zich heen kijkend, al meteen onder de indruk van de ambiance vol met de geluiden van roze meisjes, roepende moeders, oma’s en enkele papa’s, en de aanblik van grote posters van K3 en andere aankondigingen. Oma gaat verder praten, zei ze tegen haar vader, en gaf de telefoon terug aan mij..

We kwamen in een soort voorhal met kramen vol suikerspinnen, reuzen lollies, ijs, warme hotdogs, boeken van K3 en tafels en stoelen die allemaal bezet waren. Dan maar op de grond zitten, ook leuk want we waren de enigen niet. Lieke wilde een twister, een uit vele kleuren bestaand langwerpig ijsje. Veel te groot voor haar, dacht ik, maar ze wilde hem toch hebben. Ze kwam, met mij samen, tot de helft en toen mochten we naar binnen. De halve twister dropte ze snel in een container.

Lieke rende na het vertonen van de kaarten de zaal binnen en zag of hoorde mij niet meer. Grote schermen met beelden van K3 en de in haar oren overbekende en geliefde muziek trokken alle aandacht. Ik zag haar al dansen en springen. Het feest was voor haar al begonnen.

Met grote moeite kon ik haar duidelijk maken dat we eerst onze gereserveerde stoelen moesten zoeken, dat we daar moesten plaatsnemen, en dat het nog niet echt was begonnen. Maar ze was niet tevreden over de stoelen. Ze wilde zowiezo niet zitten, ze wilde dansen.

En toen werd het stil, de muziek stopte en op de schermen kwam te staan: K3 begint zo!

Lieke kwam naast me zitten en zei: Oma, ik moet alweeer plassen..

Ik vroeg aan mijn buurvrouw of ze even mijn tas in de gaten wilde houden en we liepen rennend hand in hand ,voorbij de controle, naar de damestoiletten. Daar stond een lange rij vrouwen en meisjes die ook nog allemaal ‘even’ moesten . Daar kon Lieke niet op wachten en ik zag de herentoiletten die er leeg en verlaten bij lagen. Kom op Lieke, hier kan je ook plassen, zei ik, en trok haar mee. Er waren alleen pisbakken aanwezig, maar dat was geen probleem. Ik liet haar plassen op dezelfde manier als een uur daarvoor in de bosjes. En dat ging heel prima.

Toen rennend weer terug, de controle zag ons niet meer, naar de grote zaal. Ze ging gewillig zitten op haar stoel en wachtte, schijnbaar rustig, op de dingen die komen zouden. Ik dacht toen nog dat ik alles onder controle had.

De lichten werden gedempt en een mannenstem kondigde het begin van de voorstelling aan. De muziek begon te spelen en een tiental danseressen verscheen op het felgekleurde verlichte toneel. Het was prachtig om te zien, maar toen ik naast me keek om te zien of zij het ook prachtig vond, was ze al verdwenen. Ze stond op het gangpad een paar meter voor me te dansen. Toen draaide ze zich om, zag me en liep naar me toe. Oma is dit al K3?

Nee, zei ik K3 komt zo, dit zijn de dansers van K3. Kom maar zitten op je stoel, je mag ook wel staan, maar je mag niet weglopen. De mannenstem klonk weer, en op aanzwellende toon kondigde hij de komst aan van Kdrieeeeeeeeeeeeeeeee!!!!!!

En daar waren ze dan eindelijk. De meiden in hun witte jurkjes en blote benen.

Foto Niklas

(Wordt vervolgd)